อุโมงค์ถูกขับเคลื่อนในระดับความลึกที่เพียงพอเพื่อหลีกเลี่ยงการรบกวนฐานรากของอาคารหรือระบบสาธารณูปโภค และไม่มีการหยุดชะงักของการจราจรบนถนน แผนเดิมเรียกร้องให้ดำเนินการเคเบิล แต่ไฟฟ้าลากถูกแทนที่ก่อนที่จะเปิดสาย เริ่มดำเนินการกับรถไฟใต้ดินไฟฟ้าสายแรกนี้ในปี พ.ศ. 2433 โดยมีค่าโดยสารเท่ากันคือ 2 เพนนีสำหรับการเดินทางใดๆ ในระยะทาง 3 ไมล์ (5 กม.) ในปี 1900Charles Tyson Yerkesเจ้าสัวการรถไฟชาวอเมริกันมาถึงลอนดอน และต่อมาเขามีหน้าที่รับผิดชอบในการก่อสร้างทางรถไฟเพิ่มเติมและสำหรับการจ่ายกระแสไฟฟ้าให้กับเส้นทางที่ตัดและปิดฝา ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 และ 2 สถานี รถไฟใต้ดิน ได้ทำหน้าที่ของที่กำบังการโจมตีทางอากาศโดยไม่ได้วางแผนไว้ ระบบของลอนดอนเป็นที่รู้จัก กันแพร่หลายในชื่อ Tube หรือUndergroundเมืองอื่น ๆ ตามมาด้วยการนำของลอนดอน ในบูดาเปสต์มีรถไฟใต้ดินไฟฟ้ายาว 2.5 ไมล์ (4 กม.) เปิดให้บริการในปี พ.ศ. 2439 โดยใช้รถคันเดียวพร้อมเสารถเข็น เป็นรถไฟใต้ดินแห่งแรกในทวีปยุโรป ประหยัดได้มากในการก่อสร้างด้วยวิธีการตัดและปิดฝาก่อนหน้านี้โดยใช้หลังคาแบนที่มีคานเหล็ก แทนที่จะเป็นซุ้มอิฐ และด้วยเหตุนี้จึงใช้คูน้ำที่ตื้นกว่า