ดาวเคราะห์บางดวงมีสนามแม่เหล็ก . สนามโลกขยายออกไปจนถูกรบกวนโดยลมสุริยะ —การไหลออกของโปรตอนและอิเล็กตรอนจากดวงอาทิตย์ —ซึ่งนำพาสนามแม่เหล็กไปด้วย ด้วยกระบวนการที่ยังไม่เข้าใจอย่างสมบูรณ์ อนุภาคจากลมสุริยะและรังสีคอสมิก ของกาแล็กซี (อนุภาคความเร็วสูงจากนอกระบบสุริยะ) จะเติมพื้นที่รูปโดนัทสองแห่งที่เรียกว่าเข็มขัดรังสีแวนอัลเลน แถบชั้นในยื่นจากประมาณ 1,000 ถึง 5,000 กม. (600 ถึง 3,000 ไมล์) เหนือพื้นผิวโลก และส่วนนอกประมาณ 15,000 ถึง 25,000 กม. (9,300 ถึง 15,500 ไมล์) ในแถบเหล่านี้ อนุภาคที่ติดอยู่จะหมุนวนไปตามเส้นทางที่พาพวกมันไปรอบโลกในขณะที่กระดอนไปมาระหว่างซีกโลกเหนือและซีกโลกใต้ โดยมีวงโคจรของพวกมันควบคุมโดยสนามแม่เหล็กโลก ในช่วงที่มีกิจกรรมสุริยะเพิ่มขึ้น พื้นที่ของอนุภาคที่ติดอยู่เหล่านี้จะถูกรบกวน และอนุภาคบางส่วนจะเคลื่อนที่ลงสู่ชั้นบรรยากาศของโลก ซึ่งพวกมันจะชนกับอะตอมและโมเลกุลเพื่อ ระบบสุริยะ สร้างแสง ออโรร่า ดาวพฤหัสบดีมีสนามแม่เหล็กแรงกว่าโลกและมีอิเล็กตรอนจำนวนมากติดอยู่ ซึ่งรังสีซินโครตรอน ( รังสีแม่เหล็กไฟฟ้า ที่ปล่อยออกมาจากอนุภาคที่มีประจุไฟฟ้าความเร็วสูงซึ่งถูกบังคับให้เคลื่อนที่ในเส้นทางโค้ง เนื่องจากอยู่ภายใต้อิทธิพลของสนามแม่เหล็ก) สามารถตรวจพบได้จากโลก . การระเบิดของ การปล่อย คลื่นวิทยุ ที่เพิ่มขึ้น มีความสัมพันธ์กับตำแหน่งของไอโอซึ่งเป็นดวงจันทร์บริวารในสุดของดวงจันทร์กาลิเลียนทั้งสี่ดวงของดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์มีสนามแม่เหล็กที่อ่อนกว่าดาวพฤหัสมาก แต่ก็มีบริเวณที่มีอนุภาคติดอยู่ด้วย ดาวพุธมีสนามแม่เหล็กอ่อนซึ่งแรงเพียงประมาณ 1 เปอร์เซ็นต์ของโลก และไม่แสดงหลักฐานว่ามีอนุภาคติดอยู่ ยูเรนัสและเนปจูนมีทุ่งน้อยกว่าหนึ่งในสิบของความแรงของดาวเสาร์ และดูซับซ้อนกว่าของโลกมาก ไม่พบสนามรอบดาวศุกร์หรือดาวอังคาร