แรงดึงดูดระหว่างสสารที่เป็นก๊าซดั้งเดิมในเอกภพทำให้รวมตัวกันและก่อตัวเป็นดาวฤกษ์ซึ่งรวมตัวกันเป็นกาแล็กซีในที่สุด ดังนั้น แรงโน้มถ่วงจึงมีส่วนรับผิดชอบต่อโครงสร้างขนาดใหญ่หลายแห่งในเอกภพ แรงโน้มถ่วงมีขอบเขตที่ไม่มีที่สิ้นสุด แม้ว่าผลกระทบของมันจะอ่อนลงเมื่อวัตถุอยู่ห่างออกไป แรงโน้มถ่วงได้รับการอธิบายอย่างแม่นยำที่สุดโดยทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป (เสนอโดยอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ในปี 1915) ซึ่งอธิบาย แรง โน้มถ่วงว่าไม่ใช่แรง แต่เป็นความโค้งของกาลอวกาศซึ่งเกิดจากการกระจายมวลที่ไม่สม่ำเสมอ และทำให้มวลเคลื่อนที่ไปตามธรณีภาคเส้น ตัวอย่างที่รุนแรงที่สุดของความโค้งของกาลอวกาศนี้คือหลุมดำซึ่งไม่มีสิ่งใดแม้แต่แสงที่สามารถเล็ดลอดออกไปได้เมื่อผ่านขอบฟ้าเหตุการณ์ ของหลุมดำ อย่างไรก็ตาม สำหรับการใช้งานส่วนใหญ่ แรงโน้มถ่วงจะประมาณได้ดีตามกฎแรงโน้มถ่วงสากลของนิวตันซึ่งอธิบายแรงโน้มถ่วงว่าเป็นแรงทำให้วัตถุสองชิ้นถูกดึงดูดเข้าหากัน โดยขนาดจะแปรผันตามผลคูณของมวลและแปรผกผันกับกำลังสองของระยะห่างระหว่างวัตถุทั้งสอง