การหัวเราะเป็นส่วนหนึ่งของพฤติกรรมของมนุษย์ที่ควบคุมโดยสมองช่วยให้มนุษย์ชี้แจงความตั้งใจในการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและให้บริบททางอารมณ์ในการสนทนา เสียงหัวเราะถูกใช้เป็นสัญญาณของการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม มันคือสัญญาณการยอมรับและการมีปฏิสัมพันธ์เชิงบวกกับผู้อื่น เสียงหัวเราะบางครั้งถูกมองว่าเป็นโรคติดต่อ และเสียง หัวเราะของคนๆ หนึ่งสามารถกระตุ้น การหัวเราะ จากคนอื่นๆ ได้ด้วยตัวมันเอง การศึกษาเรื่องอารมณ์ขันและเสียงหัวเราะ รวมถึงผลกระทบทางจิตวิทยาและสรีรวิทยาต่อร่างกายมนุษย์ เรียกว่าเจโลโทโลจี เสียงหัวเราะอาจถูกมองว่าเป็นการแสดงออกทางเสียงหรือรูปลักษณ์ของความตื่นเต้น ความรู้สึกยินดีและความสุขภายใน อาจเป็นผลสืบเนื่องมาจากเรื่องตลกการจั๊กจี้และสิ่งเร้าอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับสภาพจิตใจเลย เช่น ไนตรัสออกไซด์ นักวิจัยกลุ่มหนึ่งสันนิษฐานว่าเสียงจากทารกที่อายุ 16 วันอาจเป็นเสียงหัวเราะหรือเสียงหัวเราะ อย่างไรก็ตาม น้ำหนักของหลักฐานสนับสนุนการปรากฏของเสียงดังกล่าวเมื่ออายุ 15 สัปดาห์ถึงสี่เดือน