นักวิจัยสามารถวัดความเข้มของแสงแดดได้โดยใช้เครื่องบันทึกแสงแดดไพราโนมิเตอร์หรือไพร์เฮลิโอมิเตอร์ ในการคำนวณปริมาณแสงแดดที่ส่องถึงพื้นจะต้องคำนึงถึงความเยื้องศูนย์ของวงโคจรวงรี ของโลก และการลดทอนโดยชั้นบรรยากาศของโลก ด้วย การส่องสว่างของดวงอาทิตย์นอกโลก ( E ต่อ ) แก้ไขสำหรับวงโคจรวงรีโดยใช้หมายเลขวันของปี (dn) ให้การประมาณที่ดีโดย ปริมาณพลังงานทั้งหมดที่ได้รับในระดับพื้นดินจากดวงอาทิตย์ที่จุดสูงสุดขึ้นอยู่กับระยะทางจากดวงอาทิตย์และในช่วงเวลาของปี สูงกว่าค่าเฉลี่ยประมาณ 3.3% ในเดือนมกราคม และลดลง 3.3% ในเดือนกรกฎาคม (ดูด้านล่าง) หากรังสีดวงอาทิตย์นอกโลกเท่ากับ 1,367 วัตต์ต่อตารางเมตร (ค่าเมื่อระยะทางโลก-ดวงอาทิตย์เท่ากับ 1 หน่วยดาราศาสตร์ ) ดังนั้น แสงแดด โดยตรงที่พื้นผิวโลกเมื่อดวงอาทิตย์อยู่ที่จุดสูงสุดจะอยู่ที่ประมาณ 1,050 วัตต์/เมตร2แต่ ปริมาณรวม (ทางตรงและทางอ้อมจากชั้นบรรยากาศ) กระทบพื้นประมาณ 1,120 W/ m2 . ในแง่ของพลังงาน แสงแดดที่พื้นผิวโลกมีอินฟราเรดประมาณ 52 ถึง 55 เปอร์เซ็นต์ (สูงกว่า 700 นาโนเมตร), มองเห็นได้ 42 ถึง 43 เปอร์เซ็นต์ (400 ถึง 700 นาโนเมตร) และอัลตราไวโอเลต 3 ถึง 5 เปอร์เซ็นต์ (ต่ำกว่า 400 นาโนเมตร) ที่ด้านบนสุดของบรรยากาศ แสงแดดมีความเข้มมากกว่าประมาณ 30% โดยมีรังสีอัลตราไวโอเลต (UV) ประมาณ 8% [8]โดยรังสียูวีพิเศษส่วนใหญ่ประกอบด้วยรังสีอัลตราไวโอเลตคลื่นสั้นที่สร้างความเสียหายทางชีวภาพ